Łowczyni wampirów

Summer

Nie, nie miałam (mam dopiero trzynaście lat i całe życie przed sobą), ale może będę miała. A tak brutalnie go potraktowałam by podkreślić, że Anna jest niezrównoważona. Ale... nie, opowiem dopiero w następnym opowiadaniu ^^

Jowi

niezrównoważona - to ci wyszlo :)

Summer

Wyszło bo sama taka jestem: niezrównoważona i szczera do bólu. Dzisiaj jak pani sprawdzała obecność (na lekcji) i taki jeden powiedział "jestem" a ja wtedy palnęłam (i to głośno) "gejem" (bez obrazy dla gejów ^^).

Jowi

nieźle :D

Summer

Dzięki

Summer

Rozdział osiemnasty

Powoli otworzyłam oczy.
I krzyknęłam.
- Ej! To tylko ja! - Alex uchylił się przed ciosem z twarz.
- Cham - mruknęłam. Musiał mnie wystraszyć.
Skłonił się.
- Do usług.
Parsknęłam śmiechem. Czy naprawdę byłam wczoraj na niego tak zła? Wściekła wręcz? Nie pomogło mi to w podjęciu decyzji. Przecież ja go ciągle kocham! ale w prawdziwym świecie, świecie wampirów i dampirów nie istnieje coś takiego jak przebaczenie. To niema prawa istnieć. Do końca życia pamiętamy krzywdy, które nam wyrządzono. Ale może zrobić wyjątek?
Westchnęłam.
- Kochany idiota - mruknęłam. - No dobra. Idiota nie, ale kochany jak najbardziej.
- Wybaczasz mi? - nadzieja w jego głosie i oczach niemal sprawiła mi ból.
- Pewnie, że tak - odpowiedziałam.
Pocałował mnie.
- Twoja ciocia chce się z tobą widzieć - oświadczył.

- Co znowu chcesz ciociu? - zapytałam w hotelu. Usiadłam na kanapie. Skóra fotela ocierała się o moje skórzane ciuchy i trzeszczała nieprzyjemnie więc usiadłam na łóżku.
Ciocia patrzyła na mnie. Jakby była w transie.
Okay, to było dziwne nawet jak na nią. I straszne. Gapiła się na mnie pustym wzrokiem i gapiła i gapiła...
- Ty nigdy nie powinnaś stać się dampirem, Anno - oświadczyła w końcu.
Nie wiedziałam co zrobić. Adrenalina buzowała w moich żyłach. Zaśmiałam się histerycznie.
- Czcze żarty - mruknęłam. - Gdybym na prawdę nie miałabym stać się dampirzycą nie byłabym nią. A jestem.
Ciocia pokręciła głową.
- Nie - odparła. - To, że stałaś się tym czym jesteś opóźniło albo całkiem uniemożliwiło ci spełnienie twojego przeznaczenia. Smutne.
Znowu histeryczny śmiech
- To niemożliwe - zauważyłam. - Przeznaczenie zawsze się spełnia. Nawet po śmierci można je spełnić.
Ciotka uśmiechnęła się wrednie.
- Chyba, że można cofnąć to czym jesteś - powiedziała, zerwała łańcuchy i podbiegła do mnie.
Zanim zdążyła zareagować zemdlałam.

Obudziłam się w klatce. Nie zwykłej: z wody. Nie mogłam z tym walczyć. Rozejrzałam się niespokojnie. Valari! Jest ich pełno. Ożyły dawne wspomnienia. Ja przywiązana do słupa i Valari raniący mi plecy nożami i/lub biczami. świetnie się bawiący.
Krzyknęłam ze strachu. Łzy spłynęły mi po policzkach.
Podeszła do mnie ciocia i uśmiechnęła się.
- Witam w piekle.

Jowi

nie ma to jak całkiem miły początek i koszmarne zakończenie